3 mei 2013
Van slapen in het vliegtuig is niet echt veel in huis gekomen.... Maar, moe was ik niet, waarschijnlijk door de spanning van het weerziens van het thuisfront. :)
Na negen uur kwamen we landen we op Europese gronden en dachten we dat we snel bij onze familie konden zijn. Niets was minder waar. Mijn verdomd klein stippel koffertje moest weer persé als laatste verschijnen. :P
Ik moet wel nog zeggen dat ik het gevoel had dat de piloot een fout had gemaakt, ik dacht dat we eerder in Siberië waren geland, dan in Amsterdam... Brrrrrrr koud!!!
Uiteindelijk konden we dan door die laatste deur gaan.. En daar stonden ze dan te wachten, de mamsie en papsie, me een leuke spandoek... Jan's ouders waren ook echt erg blij om Jan terug te zien en standen daar dan ook klaar met hoedjes en bloemenkransjes... :D
Ze hadden dan ook, samen met Ellen, een grote kalender gemaakt, met foto's die ik al stiekem had doorgestuurd naar Ellen... mihihihi :P
Dit leuke weerziens ging ook gepaard met nog een afscheid... Jan jongen, zoals ik het al zei, ik ga je missen..
2 mei 2013
Aangezien ik het inpakken steeds maar had uitgesteld, moest ik vandaag vroeg uit mijn bed... ik zou rustig mijn koffer kunnen nemen en dan nog even naar het centrum gaan voor stofjes, onze fiets binnen te brengen en rustig nog iets eten... Wel deze plannen zijn dus niet doorgegaan, er was geen tijd voor rustig.. :P
Er zou een busdienst ons tegen half twee komen halen, maar Lie liet ons weten dat deze er wat vroeger ging zijn... half twaalf.. :P
Snel alles de koffers in proppen en de fiets op richting centrum. Daar hebben Jan en ik een ander pad gekozen om wat tijd te besparen, Jan ging nog wat souveniertjes halen terwijl ik wat stoffen ging halen, we kwamen dan terug samen bij Cardy. Daar werden we eens zeer vriendelijk onthaald en kregen ook wij onze 50 euro terug...
Daar was het dan, de tijd dat ik afscheid zou moeten nemen van mijn stalen ros... Wel, rosje, het was me een eer om drie maanden lang te mogen genieten van jou diensten. Ook al faalde je soms, je was geweldig!!
Snel een taxi nemen naar ons stekje en wachten op de bus... Ja, wachten dus.. :P
En heel lang wachten, want de bus was er dan maar om één uur, moesten we ons daarvoor zo haasten.. :P
Dit gaf ons wel de gelegenheid om uitgebreid afscheid te kunnen nemen van ons stekje, maar ook van Lie. Wat een pracht van een huisbazin, ik zal ze echt missen..
Daar was het busje dan eindelijk, snel de koffers inladen, nog wat mensen oppikken en dan waren we daar... Zanderij
Inchecken, en dan nog heeeeeeeeeeel lang wachten tot we de vlieger op konden stappen. Ondertussen hadden we onze laatste SRD's kunnen omruilen voor wat typisch Surinaamse lekkernijen.
Pas toen ik Suriname vanuit de lucht bekijk, besefte ik dat dit het einde was van mijn prachtige ervaring. Suriname, jij was geweldig!!!!!
Tijdens de vlucht was er niet alleen tijd voor afscheid, maar ook voor een beetje onnozelheid... Nja, Janneman, u ga ik toch ook missen, en zeker die verdomde goulashkes, en het gsm'eke.. :P
1 mei 2013
Vandaag was weer een dag van vroeg opstaan. Ik zou vandaag met de andere KaHo-genootjes, Katrien en Laurine, en Marc, een huisgenoot van hen, naar Lelydorp trekken en de vlindertuin daar gaan bezichtigen.
Hiervoor trok ik met mijn stalen ros richting de waterkant. Daar liet ik hem achter, sorry lief rosje :P, en ruilde hem in voor de staatsbus. Drie maand lang zit ik hier al in Suriname en ik had nog nooit de staatsbus genomen, straf is dat! :P
Maar nu was mijn kans daar. We moesten dan gewoon ergens aan de waterkant gaan staan, daar waar er een paal in de grond stak, en wachten tot er een bus zou komen...
We stapte het busje in en konden nog een zitplaatsje bemachtigen. Het busje was klein, en erg warm... Maar af en toe konden we genieten van een verfrissend windje dankzij de gekende ARKO, maar ook door de deur die niet altijd even goed sloot en zelfs meestal open stond... Moest je dus toch je halte gemist hebben, kon je er zo uitspringen :P
Het busje stopte daar waar er een hoopje mensen stonden te wachten en reed dan door tot aan Lelydorp, daar betaalde we nog geen 2 SRD voor de hele rit en de chauffeur was zelfs zo vriendelijk om een taxi te regelen voor ons die ons naar de vlindertuin zou brengen. :)
Tijdens de taxirit merkte we dat de afstand wel heel klein was en besloten om de terugweg te voet te doen, maar dat is voor later :P
Wanneer je de vlindertuin wil betreden, moet je eerst door een souvenierwinkeltje waar je dan de ingang betaalt en je een beetje uitleg krijgt... Je mag vrij rond lopen in het park en de verschillende onderdelen gaan bekijken met als hoogtepunt de grote vlindertuin. Je kan ook een kijkje gaan nemen achter de schermen, maar dit enkel onder begeleiding. Om deze rondleiding mee te volgen moet je wachten op een signaal, een bel, heb je deze niet gehoord, komen ze je wel zoeken.. :D
We trokken eerst even naar het insectenmuseum van alle insecten waar we echt prachtige vlinders, zowel dag- als nachtvlinders, libellen, bijen, wespen, noem maar op, je kon het daar allemaal bezichtigen. Dood, weliswaar... :P
Op een gegeven moment dacht ik, wat een geluk dat Jan er niet bij was, want hij zou hier niet eens durven rondkijken. Er was een paneel met allerlei wespen en bijen, maar daar zaten er ook tussen die groter dan mijn hand waren. Nja, ik weet het, mijn hand is niet zo groot, maar toch, zo'n wesp zou ik toch niet willen tegenkomen...
Vervolgens gingen we nog een ruimte binnen, die niet erg boeiend was, daar stonden enkele kunstwerken ten toon, maar daarvoor waren we niet naar hier gekomen. :P
Dan trokken we naar buiten, naar de heuse vlindertuin. Twee deurtjes doorgaan en je kwam terecht in een paradijs. De vlinders vlogen om je oren en landden zelf op je armen en rugzakken. Erg leuk om te zien, wel wat moeilijker om te fotograferen.. Deze beestjes zitten niet erg graag stil. :P
Dan riep de bel ons, moest dit niet het geval geweest zijn, hadden we daar nog een hele tijd gezeten hebben.. :P
Snel naar de bel om te verzamelen en daar te beginnen aan de rondleiding achter de schermen.
Hier worden namelijk poppen gekweekt van allerlei vlinders voor de export naar Midden Amerika en Europa. Aangezien de vlinders in het buitenland, dus bij ons in België, maar twee weken kunnen overleven ( hier in Suriname veel langer, dankzij het tropische klimaat), is er een constante export. Dus er is veel nood aan poppen en daar zorgen deze mensen dan voor.
We kregen dus te zien wat er allemaal nodig is om deze poppen te kunnen exporteren naar Europa. We zagen de rupsen ( die soms meer op draken leken), de voedingsbron, de poppen, de uitgekomen vlinders, die dan voor babyrupsjes moesten zorgen... Het was echt leuk om dat hele proces te kunnen bezichtigen en van heel dichtbij, we konden alles eens waarnemen met al onze zintuigen..
Hier wordt niet enkel voor de export van poppen gezorgd, maar ook voor de export van landschildpadden en slangen... Dit konden we dan ook bekijken, en zelfs vastnemen, de schildpadden dan, de slangen niet.. jammer :P
Na deze rondleiding hadden we even nood aan wat verfrissing en deze vonden we in een heerlijk markoesasapje. :D
Daarna trokken we te voet richting de busstop. het was verdomd warm tijdens deze wandeling, maar dat deed me goed, nog een laatste keer genieten van deze hitte. :)
Even een tussenstop bij een lokale chinees om wat drank mee te nemen, zodat we niet zouden uitdrogen op het busje, en dan het busje op. Tijdens de rit zagen we het weer van zeer zonnig, naar tropische regenbui omschakelen... Geweldig, de twee extremen in één dag! :P
De KaHo'ers besloten om iets vroeger de bus te verlaten omdat dit dichter bij hun huisje was. Ik moest wel tot het einde meerijden, omdat ik mijn stalen ros daar niet alleen in de regen kon laten staan.. M'n arm rosje toch.. :P
We waren nog niet aan de waterkant, besloot de chauffeur plots om te stoppen en zei: " dit is de laatste stop, iedereen moet hier afstappen"
OK dan.. :P
Dus, daar stond ik dan, nog een heel eind van de waterkant, in de gietende regen... ik besloot maar om een schuilplaatsje te zoeken, net als iedere Surinamer op dat moment en even te wachten tot de regen minderde... Wel, ik moet zeggen, je kan lang wachten op die regen... :P
Ik besloot dan maar om van schuilplaats naar schuilplaats te gaan, maar ik was na de eerste oversteek al kletsnat, tot op mijn eva's pakje.... Iedere schuilplaats ging gepaard met een zeer fijne babbel, nja, die Surinamers hebben volgens mij iets tegen stiltes. :P
Uiteindelijk kwam ik dan toch tot bij mijn stalen ros, het arme beest had al de hele tijd in de regen gestaan...
Mijn stalen ros en ik hebben dan nog even geschuild bij een bar aan de waterkant, maar na bijna twee uur wachten, had ik er toch genoeg van gehad... Moedig trok ik de regen door, en ja, mijn moed zou beloond worden, want niet veel later stopte de regen zelfs.
Aangekomen bij ons stekje, nam ik snel een douche en trok droge kleren aan, nog even luieren en dan zouden de KaHo'ers, dit maal allevier + Marc, er opnieuw staan voor een heerlijke pasta, gemaakt door Jan.
We genoten van deze heerlijke maaltijd en sloten de avond af met, jaja, een kaartspelletje...
30 april 2013
Gisteren was een zware dag van afscheid en dat zou vandaag niet anders zijn... Vandaag hebben we afscheid genomen van onze stageschool en het IOL.
We stonden tijdig op en trokken met onze fietsjes, wat ga ik hem missen mijn stalen ros, richting Mulo Kerklaan. Hier moesten we de laatste papieren in orde brengen, boeken terug brengen, alles laten ondertekenen en... afscheid nemen van het hele lerarenkorps en de school. Nog even langs mevrouw Ashruf voor een laatste brasa en de laatste woorden van succes... Wat een pracht van een mens!!!
Deze mensen zijn niet enkel collega's of begeleiders meer, het zijn kennissen en vrienden geworden, mensen die me altijd zullen bijblijven.
Vervolgens trokken Jan en ik richting Sahadewlaan voor een tussenstop om dan vervolgens naar het IOL te trekken. Daar moesten we nog een evaluatie invullen en laten ondertekenen.
's Avond at ik nog wat resten pasta, terwijl Jan van een laatste bbq kon genieten... Het voelt echt vreemd deze laatste dagen, ik moet maar steeds afscheid nemen van dingen die me nauw aan het hart liggen en dat is echt moeilijk..
29 april 2013
Vandaag zouden Jan en ik afscheid moeten nemen van onze kdg-vriendjes, en dit viel ons wel erg zwaar...
We stonden mee vroeg op, want zij moesten nog enkele zaken in orde brengen en dat was dan een mooie gelegenheid om nog een groepsfoto te nemen aan het Su-beeld aan de waterkant.
Vervolgens reden we nog een stukje mee naar de Cardy waar zij hun fiets zouden inruilen voor een briefje van 50 euro... Jan en ik namen onze fietsen nog even mee en trokken terug richting kdg-huisje, voor de laatste keer... We maakte een tussenstop bij Fernades voor wat drank en koffiekoekjes, ondertussen zouden de kdg'ers met een taxi naar hun huisje gaan.
Er hing een vervelende sfeer tijdens het eten van de koffiekoekjes, het afscheid nemen hing in de lucht, en dat was geen fijne gedachte. Wie had ooit gedacht dat je na drie maanden zo gehecht kan worden aan mensen. Deze mensen wil ik nooit meer verliezen....
Kaartavonden, gezellig eten, tripjes, partybus, op bezoek gaan bij de ambtenaar, verjaardagen vieren... zoveel leuke en rare herinneringen.
De taxi was er sneller dan we allemaal gehoopt hadden, maar het was tijd, tijd om afscheid te nemen. Daar stonden we dan met z'n zessen onder aan het kdg-huisje..
Het afscheid viel me erg zwaar, na de knuffels stapte ze de taxi in en dan waren ze weg. Ja, de mensen waar ik de beste drie maand van mijn leven, tot nu toe, heb gedeeld, zijn vertrokken...
Jan en ik trokken dan maar naar ons eigenste stekje, met een leegte die enkel gevuld kan worden door het wederzien van onze vriendjes in België...
Voor de rest van de dag hebben Jan en ik onze activiteiten beperkt tot het eten van eitjes, hangen in de hangmat en al wat inpakken...
Deze dag viel me echt heel zwaar... Ik hoop om mijn vriendjes niet te lang te moeten missen...
28 april 2013
Vroeg uit de veren want vandaag trok ik samen met Joren naar Fort Zeelandia, een stukje Suriname dat, ondanks ons al drie maand lange verblijf, nog onbezocht was...
Er was een beetje twijfel geweest over de aanvang van de gratis rondleiding, was het nu negen uur of tien?... Wel, we namen het zekere voor het onzekere en trokken richting de waterkant tegen negen uur. En, jawel hoor, de rondleiding was maar pas om tien uur.. :P
We besloten dan maar om nog even rond te lopen aan de waterkant en ons dan vervolgens op een bankje te zetten en te genieten van het prachtige zicht op de Suriname rivier.
Tegen tien uur stonden we paraat aan de ingang, met erg weinig goede verwachtingen. Andere, die wel al de tijd hadden gevonden (of gewoon op een zondag op tijd uit hun bed geraakte :P ), verwittigde ons voor een saaie rondleiding...
Deze waarschuwingen waren voor niets nodig, de man begeleidde ons doorheen het fort en bleef ons maar boeien. Hij gaf ons een korte trip door de gruwelijke geschiedenis van het fort.
Fort Zeelandia is een voormalig Nederlands fort dat zich bevindt tussen Paramaribo, de hoofdstad van Suriname, en de linkeroever van deSurinamerivier. Sinds 2004 is het een museum.
Het vijfhoekige fort ontstond in het begin van de 17e eeuw, toen de Nederlandse kolonisten een handelsvestiging stichtten nabij het indianendorp Parmurbo, het latere Paramaribo. Om de nederzetting te verdedigen werd een versterking aangelegd.
De Engelsen veroverden het fort in 1651 en noemden het Fort Willoughby, naar Francis Willoughby. In 1667 veroverden de Zeeuwen onder Abraham Crijnssen het fort en de nederzetting. Het fort werd door hun Fort Zeelandia genoemd; op een van de kruithuizen is nog het Zeeuwse wapen te zien. De nederzetting kreeg de naam Nieuw Middelburg.
Fort Zeelandia, gelegen aan de Surinamerivier, werd uitgebreid met vijf bastions. Drie daarvan, bastion Middelburgh, bastion Veere en bastion Zierikzee, bestaan nog, de twee die aan de landkant waren gebouwd, werden weggehaald toen Fort Nieuw-Amsterdam werd gebouwd.
Nadat de Fransen in 1712 een succesvolle aanval hadden uitgevoerd op een deel van de plantages rond Fort Zeelandia, werd op de rechteroever van de rivier een nieuw fort gebouwd: Fort Nieuw-Amsterdam. Fort Zeelandia werd een kazerne en later een gevangenis.
In Suriname woonden veel Duitsers, veelal zendelingen en onderwijzers van de Herrnhutters. Na de meidagen van 1940 was ook Suriname (als Nederlandse kolonie) in oorlog met Duitsland. Gouverneur Johannes Kielstra liet ongeveer 50 mannelijke Duitsers boven de 15 jaar in Fort Zeelandia opsluiten. Een week later werden ze naar Huize Melati, een omgebouwde rooms-katholieke missie-internaat aan de Copieweg in Para, overgebracht, ruim 15 kilometer buiten de stad, langs de toenmalige spoorlijn naar Zanderij.
In 1967 werd het fort gerestaureerd, waarna het Surinaams Museum hier werd gehuisvest. Op 24 november 1975, de dag voor de onafhankelijkheid van Suriname, werd het standbeeld van koningin Wilhelmina van het Onafhankelijkheidsplein naar het fort verplaatst. Op de plek op het Onafhankelijkheidsplein waar het beeld stond, werd een vlaggenmast geplaatst waar de nieuwe Surinaamse vlag de volgende dag werd gehesen.
In april 1982 nam Desi Bouterse, toenmalig dictator van Suriname, en zijn militairen hun intrek in het fort. Het werd het hoofdkwartier van de toenmalige militaire machthebbers en het werd gebruikt om tegenstanders van het regime op te sluiten, onder wie Surendre Rambocus en diens ondergeschikte Jiwansingh Sheombar na het mislukken van hun tegencoup op 11 maart 1982. Rond 8 december van dat jaar werden vijftien politieke tegenstanders van Desi Bouterse in het fort gemarteld en vervolgens, op de ringmuur, aan de kant van de Surinamerivier, gefusilleerd Een gebeurtenis die bekendstaat als de Decembermoorden en die het fort veel bekendheid gaf. In de Surinaamse gemeenschap is het tegenwoordig haast onmogelijk om over Fort Zeelandia te praten zonder het ook over de Decembermoorden te hebben.
Met dit laatste begon onze gids eigenlijk zijn verhaal. Hij bracht ons naar deze beruchte muur en toonde ons de gaten... Deze gaten waren erg duidelijk en brachten een gevoel van onmacht en gruwel met zich mee. (De gaten die we zagen, waren groter dan kogelsgaten. Dit kwam omdat voor het forensisch onderzoek, de kogelsgaten uit de muur zijn gehaald.)
Hij liet ons dan ook weten dat er erg weinig Surinamers naar het fort komen, dit omdat het fort voor hen enkel maar gruwel heeft betekend. Van slavenhandel, tot mishandeling, gevangenschap tot moord...
Maar toch is het een stukje van de geschiedenis dat ze graag laten staan, zodat iedereen kan zien wat er allemaal gebeurd is...
Na deze rondleiding, en een heerlijke verfrissing aan de bar, trokken Joren en ik op een klein fotorondje door de stad. Het plan was om nog wat foto's te nemen dat Paramaribo zou beschrijven, maar dat was een moeilijkere klus dan verwacht. Als je al een hele tijd rondloopt in een stad, zijn er nog weinig dingen die echt opvallen, alles is zo 'normaal' voor je geworden... Wat ons wel nog opviel, was hoe heerlijk die roze pannenkoekjes aan de waterkant wel waren. :P
Wat ook nog opviel, was de regen... Deze zorgde ervoor dat we wel wat vroeger naar huis trokken dan gepland...
De namiddag bestond voor mij uit rusten... De mensen van kdg moesten namelijk vandaag hun koffers pakken want morgen moeten we helaas afscheid van hen nemen...
Maar afscheid nemen van een ervaring als deze doe je in stijl!! :) Jan, Steffen, Joren en ik trokken dan maar wat nette kleren aan, Jan deed dit na lang aandringen van ons en niet zijn eigen kleren, hij had de eer om een van Joren's T-shirts aan te doen... :P
We trokken namelijk naar het duurste en chiqueste restaurant van heel Suriname, Baka Foto, het resaurant in Fort Zeelandia.
Het restaurant, gerund door een Nederlandse sterrenchef, mag er echt wel wezen. We zetten ons buiten op het terras en konden daar nog maar eens genieten van het prachtige zicht op de Suriname rivier, deze keer "by night"... De volle maan was dan ook echt een prachtig extraatje. :D
We hadden besloten om deze avond echt een te genieten van het eten en natuurlijk ook de drank, we bestelde dan ook een heerlijke fles wijn en daar hebben we niet lang op moeten wachten. Jan en ik kregen dan ook onmiddellijk een aperitiefhapje, Joren en Steffen konden echter wat langer wachten... Na toch enige tijd wachten, aten Jan en ik het hapje maar op in de veronderstelling dat Joren en Steffen later ook eentje zouden krijgen, maar deze konden helaas oneindig lang blijven wachten..
Later konden we dan met z'n allen genieten van een heerlijke maaltijd. Aangezien enkele hun maagjes nog niet genoeg gevuld waren, besloten we om nog dessert en koffie te nemen...
Toen de rekening kwam, waren we aangenaam verrast, we moesten minder betalen dan we hadden verwacht. Na nader inspecteren van de rekening, ontdekte we ook de oorzaak van onze verbazing, ze waren namelijk het dessert en de koffie vergeten... Dit zorgde voor een duidelijke bevestiging, Surinamers zijn niet erg goed in een rekening op te maken... :P Maar klagen doen we niet, we betalen gewoon onze rekening en gaan door. :)
Onze volgende stop van de avond was zanzibar, daar genoten we samen met Sofie, Elena, Jeroen en Christine van de heerlijke cocktails en verhalen...
27 april 2013
Echt uitslapen zat er deze ochtend ook niet in. Jan en ik waren namelijk uitgenodigd door Lie, onze huisbazin, om deel te nemen aan de verlovingsceremonie van haar jongste zoon en dit zou al om 10 uur beginnen. Snel even een douche nemen en een kleedje aan, de trap af en voila... we waren er. :P
Voor ik je mijn ervaringen met deze ceremonie ga vertellen, zal ik even uitleggen hoe het eigenlijk allemaal zit met een Hindoestaans huwelijk in Suriname. Moest je het nog niet weten, Lie is Hindoestaans. :P
In Suriname zijn er twee grote hindoegemeenschappen, namelijk, de Arya Samaj en de Sanātana Dharam. (Als je wat meer wil weten over de hindoestaanse gemeenschappen en het hindoestaans huwelijk moet je zeker eens een kijkje gaan nemen bij Su 4 dummies) Bij beide gemeenschappen verloopt het huwelijk grotendeels volgens dezelfde lijnen, enkel dat de Arya Samaj soberder is in veel gebruiken.
De huwelijksplechtigheden bestaan uit 5 onderdelen:
- de verloving: vāgdān
- de ondertrouw: tilak
- de dag voor de bruiloft: bhatwān
- de dag van de bruiloft: kanyādān
- het afscheid
Jan en ik waren uitgenodigd voor de Tilak. Dus ik ga gewoon heel even kort beschrijven wat dit inhoud en dan mijn ervaringen daarmee vertellen. :D
Na de verloving vindt in het huis van de aanstaande bruidegom de ondertrouw of Tilak plaats. Officieel wordt nu alles nog eens vastgesteld en beklonken met een offerdienst. Deze rituele plechtigheid noemt men de pūjā. Na deze ceremonie komen de vader van de bruid, zijn pandit (hindoe geestelijke) en enkele mannelijke familieleden, neer het huis van de bruidegom. Zij nemen in een koperen schaal (Thalie) mee rijst (welvaart), kokosnoot (vruchtbaarheid), doebagras (generatie voortgang), geelwortel (hardie / koentjiet), zoetigheid (vredelievend), kleding (verdraagzaamheid) en geld (verheerlijking). Dit alles wordt door de vader van de bruid in een geel gewaad gewikkeld en tijdens de dienst bij de bruidegom thuis aan de bruidegom afgegeven. De vader vraagt de bruidegom dit alles te willen accepteren en daarmee ook zijn dochter die hij zal schenken tijdens het huwelijk te onderhouden. Vervolgens brengt hij met gekleurd poeder een ronde vlek aan op het voorhoofd van zijn aanstaande schoonzoon; het teken van de kroonprins. Wil hij straks, symbolisch, koning kunnen zijn dan zal hij eerst kroonprins moeten zijn.
Dit hierboven is wat ik heb opgezocht, nu wat ik effectief ervaren heb. Vooraleerst moet ik jullie zeggen dat het erg vreemd was om aanwezig te mogen zijn tijdens deze ceremonie. Normaalgezien is dit voor familie en enkel voor mannen, ik ben geen van beide. :P
Jan en ik gingen dus naar het huis van Lie, deden onze schoenen uit bij het binnenkomen van het terras en daar zat dan haar jongste zoon en de pandit klaar aan een offertafel. Zowel een man als een vrouw waren enorm druk bezig om de rest van het feest en de ceremonie goed voor te bereiden. Lie gaf ons beide een stoel en zo konden Jan en ik de hele ceremonie goed volgen. Wat er allemaal juist gaande was, kan ik je niet meer vertellen, het was zo veel om allemaal in te nemen. Zo veel dingen die wij nog nooit eerder hadden ervaren...
Allereerst werden alle goden en omstaanders vereerd, door middel van allerlei bloemen, poeders, olie, vuur, het blazen op een hoorn, slaan op een soort gong.. De zoon moest dan ook zijn ouders vereren door hen een tilak te geven, zo een stipje op het hoofd. De man kreeg eerder een streep en Lie een stip. De ouders moesten dan de zoon ook wat toewensen, het allerbeste voor hun jongste zoon.
Er werden ook nog vlaggen, een gele en een rode, in aarde geplant. Iedere aanwezige kreeg een tilak. Dan moesten we even wachten op de rest van de gasten, wanneer deze er aankwamen, kon de rest van de ceremonie verder gaan. De vader van de bruid gaf de geschenken en zette zich ook bij de offertafel en zo ging het vereren en offeren verder.
Na de ceremonie kreeg iedereen een zakje met zoetigheid waar we dan allemaal en beetje uit moesten eten om zo de verloving te zegenen. Daarna restte ons enkel nog het genieten van heerlijke roti en het beantwoorden van de vragen van de nieuwsgierige mannen. :D
Na deze erg nieuwe ervaring was het tijd om de stad nog eens in beeld te brengen.. Ik had nog nooit de kans gekregen om dit echt te doen, eigenlijk wel, maar ik vergat steeds mijn fototoestel. :P Maar de weergoden hadden ook vandaag beslist dat ik dit niet zou kunnen doen. Ondertussen was Joren al bij ons thuis aangekomen, wanneer het enorm begon te regenen, geen foto's dus... We hebben dan maar gebruik gemaakt van de hangmatten en het terras om van een zeer uitgebreide dut te genieten. :P
Rond acht uur 's avond wist Jan ons te wekken en vertelde ons dat we maar enkele minuten hadden om ons klaar te maken want dan zou de taxi er zijn. We zouden namelijk met de mensen van lager onderwijs nog even lekker gaan eten op blauwgrond.
We stapten de taxi in en daar zat Steffen al. Hij had een afspraak gehad in het centrum, had dan de taxi naar ons, de Sahadewlaan genomen, om dan vervolgens naar blauwgrond te gaan, via het centrum. Steffen en de taxichauffeur hadden dus al goed kennis kunnen maken. Maar onze kennismaking bleef niet ver weg. Al snel begon de taxichauffeur enkele vragen te stellen en natuurlijk ook de vraag of we als stagiaires graag gingen stappen. Gaan stappen betekent hier uitgaan. Hij wist ons dan ook te vertellen dat ook hij graag een stapje in de wereld zette, vooral voor de lekkere kaaskipjes... Om je een idee te geven waarover deze man het, eigenlijk heel de rit, had, zal ik een vrije vertaling geven, "Hollandse chickies... :P
De man wist ons ook te zeggen dat het restaurant dat we gekozen hadden, namelijk Pawiro, geen goede keuze was... Zij hebben volgens hem geen respect voor je privacy, ze roepen zomaar wat je besteld hebt door de hele zaal... :P
Na deze nogal vreemde taxirit kwamen we dan toch aan bij Pawiro, waar ik nog lekker heb kunnen genieten van mijn allerlaatste saotosoep... Na enige twijfel bij sommige om er toch nog een lange avond van te maken, werd er toch maar besloten om de avond hiermee af te sluiten. Dat was voor mij geen probleem en mijn kleine oogjes ook niet... :D
