Venski, de man die alles kan...

Het lijkt een beetje vreemd om een blogbericht aan een persoon te weiden, maar ik doe het toch. :P

Venski was onze gids tijdens de vorige trip, Isadou en Jaw Jaw, het was een zeer fijn gezelschap en daarom wil ik toch even een beetje meer uitleg geven bij wie deze Venski eigenlijk is.

Venski de familieman

Venski vertelde ons vaak over de leuke avonden die hij had met zijn vader en broer die momenteel ook in Suriname zijn. Hij gebruikt ook vaak het excuus, ik moet mijn vader gaan afhalen op zanderij, wanneer hij geen zin heeft om iets te doen. :P

Venski de wereldgids

Venksi heeft ooit de tittel gekregen van beste gids in Latijn Amerika. Wel ik moet zeggen ik heb enorm genoten van zijn kennis en kan dan ook niet ontkennen dat hij daar veel van heeft. Hij heeft me het paringsproces van redelijk wat dieren kunnen uitleggen en hij was daarbij niet te stoppen. :P
De kennis van Venski gaat veel verder dan paren alleen, hij wist ons ook de beste visplaatsjes aan te duiden, alhoewel hij daar geen vis ving... :P
Hij was zelf de ontdekker van een kikker die nog nooit iemand anders had gezien in Suriname. Wanneer hij dit wou bewijzen, toonde hij een foto van dit dier aan een dame en vroeg haar: "En, heb je deze kikker hier in Suriname al eens gezien?". De vrouw antwoordde daar positief op, maar Venski wist ons dat te vertellen dat de vrouw een klassieke fout gemaakt zal hebben. Het had allemaal iets met vlekken te maken. :P

Nee, om eerlijk te zijn, vond ik zijn kennis wel erg uitgebreid en heb ik er enorm van genoten.

Venski de chefkok

Venski kan enorm lekker koken dat kan ik zeker niet ontkennen. Wat Venski ook nog kan, is een hele avond lang praten over hoe je bepaalde dingen best kan klaarmaken... 
"Met euhm, nja, euhm, hoe noemt dat ook weer, euhm, zo olie, maar niet van hier, euhm...." 
"Olijfolie?"
"Ja, juist, olijfolie."

Venski de muziek held

Zingen dat hij kan, hij gaf een heuse serenade voor... Na wat babbelwater :P
Hij wist ook veel te vertellen over zijn ervaringen met muziek. Hij zingt graag en doet dit dan ook heel erg vaak met zijn vader, wanneer deze in Suriname is. Hij liet ons ook enkele pracht exemplaren van Surinaamse nummers horen. Het bleef niet enkel daar bij, hij vroeg ook naar typisch Belgische muziek en luisterde er met een geïnteresseerd oor naar.

Venski de vogelaar

Een hobby die wel meerdere Surinaamse mannen delen met elkaar, is wel het bijhouden van een klein vogeltje in een kooi. Waarom? Wel, zij verzorgen deze vogeltjes en leren hen verschillende fluitgeluidjes om dat op zondag aan een wedstrijd mee te kunnen doen op het onafhankelijkheidsplein.
Venski wist ons dan ook het geheim van het perfecte vogeltje te vertellen. Je moet de vogeltjes naast een cd-speler zetten vlak voor de zon opkomt. Dan is het het stilst en kan de vogel zo, zoveel mogelijk geluiden opnemen en produceren. :)

Venski de danser

Venski kan niet enkel goed zingen, in dansen is hij ook een kanjer. :D
Na wat babbelen en babbelwater uiteraard, vroeg hij mij ten dans... De bachata, daar gaat zijn voorkeur naartoe...

Venski de ladykiller

Venski is een echte vrouwenversierder en hij heeft hier zo zijn eigen manier voor. Jullie weten al dat hij enorm goed kan dansen en zingen en daar maakt hij erg veel gebruik van. :P
Maar hij is ook een man van woorden.
Zo begon het weekend op Isadou met de vergelijking tussen mij en een dure matras... Blijkbaar is er een merk van dure matrassen in Suriname dat erg op mijn naam lijkt. :P
Daarna kwam ik te weten dat "Siera" Javaans is voor oog, dus kreeg ik het koosnaampje "oogje". Hij kon het dan ook niet laten om me in de ogen te kijken en me te zeggen dat ik echt prachtige ogen had, net als diamanten, of van goud... :P Bij deze heb ik dan ook uitgelegd waarop hij "diamond in the sky" voor me had gezongen..

Nu, dit is wat hij bij mij deed. Een echte ladykiller houdt het natuurlijk niet bij één dame... Hij gebruikte ook zijn charmes bij Sofie, waarvoor hij dan 's morgens thee aan haar hangmat klaar zette...

Wat een charmeur! :D

Zo, nu kennen jullie Venski ook een beetje beter. :)
Ik moet jullie wel zeggen dat Venski een enorm sympathiek mens is. Hij zal je altijd helpen wanneer je dit nodig hebt en staat geen klus uit de weg. Hij heeft dan ook de mensen die op het eiland Isadou verbleven gevoed moet het eten dat wij overlieten en te veel bij hadden. Dus onze meneer Venski is een echt goed man! :D

Lopen als een toerist in een marondorp?!

22 april 2013

Vandaag zouden we in de voormiddag een bezoekje brengen aan een echt marondorp, hier had ik al lang naar uit gekeken. 

Na een, weerom heerlijk, ontbijt stapte we de boot in voor een klein tochtje naar de overkant van de rivier. Zelfs al bij de toch naar het dorp en het zien van de werkende dames en kinderen aan de waterkant, had ik een enorm vreemd gevoel. Ik wist niet wat mij overkwam, ik was echt verstijft van de emoties. Ik heb het zelfs nu nog steeds erg moeilijk om dit gevoel te omschrijven, het was echt vreemd...

Ik wist me echt niet te gedragen... Mag ik hier foto's nemen? Is dat niet onbeleefd? Waarom loop ik hier rond te kijken naar al die mensen hun huizen? Moet ik de mensen groeten? Vinden zij dit leuk, of juist heel vervelend? 
Het duurde een hele tijd voor ik weer iets kon zeggen of doen, terwijl het voor de inwoners blijkbaar niet zo een probleem is...

Tijdens onze rondleiding van het dorp door Doris, onze lokale gids, kregen we echt alles te zien: de school, het ziekenhuis, de elektriciteitscentrale, de winkel, het drogen en bereiden van cassavebrood, en veel meer. hierbij zijn wel enkele dingen enorm opgevallen.

Telkens wanneer we iemand tegenkwamen, werden we gegroet. En dit deden ze door  "Owaki ja" waarop wij dan "Owaki jo" moesten antwoorden. Zoals ik eerder al zei, vond ik het moeilijk om te weten wat ik juist moest doen wanneer deze mensen ons groetten, maar tegen het einde van de rondwandeling voelde ik me toch een beetje zekerder en groette de mensen terug. De mensen van Jaw Jaw zijn echt zeer vriendelijke en hartelijke mensen, zij staan echt open voor mensen zoals wij die eens een kijkje willen komen nemen en geïnteresseerd zijn in hun cultuur en gewoonten.
Misschien willen jullie ook wel een beetje meer weten over de taal hier, dan zal ik daar wel even een stukje van mijn blogbericht aan weiden. :) Wel in dit dorp spreekt men Saramacaans, Sranan Tongo en Nederlands. Nu wel, ze spreken vooral Saramacaans, de lokale taal, op school spreken ze Nederlands omdat dat de officiële taal van Suriname is en tussen verschillende districten en bevolkingsgroepen wordt er Sranan Tongo gepraat, het Surinaams.
Doris omschreef het Saramacaans als een taal die de oorsprong van de woorden haalt bij een omschrijving van wat het woord voorstelt. Hierbij wordt gebruik gemaakt van het geluid dat het maakt, hoe het er uit ziet, waarvoor het wordt gebruikt... Het is dus een betekenisuitdrukkende taal. (Moest je wat meer informatie willen weten of eens een poging willen wagen om deze taal te leren, moet je zeker eens een kijkje gaan nemen op deze site: http://www.saamaka.com/index01.html)

Wat ook erg opviel was dat ondank het ontbreken van alle luxe de mensen hier wel, bijna, allemaal een gsm hebben en ze zelfs deze gsm kunnen herladen in hun eigen dorp. Vroeger maakte ze gebruik van de telefoonboom en andere middelen om in contact te zijn met elkaar, dit is nu vervangen door de gsm. De gsm behoort dus tot de basisuitrusting van de levende mens in Suriname. Ik denk ook wel dat het een beetje te maken heeft met status. Wanneer iemand rondloopt op straat kan je wel zien welke gsm deze heeft, niet in welk huis hij/zij al dan niet heeft.
Niet alleen de gsm kom je overal tegen, ook het welbekende Parbobier zie je overal in Suriname. Ook hier, zag je op verschillende plaatsen zowel lege als volle flessen bier liggen.

Normaalgezien stond er op de planning dat we op zondag Jaw jaw gingen bezoeken, maar omdat drie mensen van de vijf leerkrachten in wording zijn, had het wel leuk geweest om ook de school in volle actie eens te kunnen gaan bezichtigen. Daarom zijn we dan dus op een maandag naar Jaw jaw geweest. Dus ons grootste doel in deze wandeling was het bekijken van deze school.

Onderweg naar de school kwamen we ook nog het ziekenhuis, een voetbalveld, een braakliggende grond en een elektriciteitscentrale tegen. 
In het ziekenhuis werkt een Nederlandse man, die nu hier in het dorp woont om deze mensen te kunnen helpen. Het voetbalveld bestaat uit een grasveld, met erg droog gras, en twee doelen.. Jaja, een voetbalveld met gras en doelen, wie had dat ooit gedacht. :P
Bij de elektriciteitscentrale kregen we te horen dat de elektriciteitstoevoer naar de mensen beperkt wordt. Ze krijgen elektriciteit tussen zeven uur 's avonds en middernacht.

Uiteindelijk zijn we, na enige tijd te wandelen door het dorp, aangekomen aan de lagere school. We hebben dan een tijdje moeten wachten. We wachtten op de aanwezigheid van de directeur zodat we een korte babbel met hem konden doen en een kijkje konden nemen in de school. De directeur sprak verrassend goed Nederlands. Na ons gesprek waren we dan ook te weten gekomen dat deze man eigenlijk oorspronkelijk uit Nederlands kwam. De school zag er erg gestructureerd uit, een rij met klassen, een speelplaats met een vlaggenmast op. Er hing een rustige sfeer. De directeur wist ons ook te vertellen dat er in dit dorp enkel een lagere school was. Wanneer de kinderen naar de mulo of zelfs middelbare school (willen) gaan, moeten zij dit doen in Atjoni of zelfs naar de stad, Paramaribo.

Op onze terugweg naar de bootplaats, zagen we nog hoe de vrouwen het cassavebrood bereidden.
Cassave is een eetbare wortelknol. Het is een product wat op zeer arme gronden kan groeien en goed tegen droogtes en insectenplagen kan. Er zijn twee soorten cassave de bittere en de zoete. Van de soorten worden totaal andere gerechten gemaakt. De bittere variant moet eerst gekookt worden zodat het giftige blauwzuur uit de cassavewortel gaat. De zoete cassave kan rauw worden gegeten maar eigenlijk wordt dit ook afgeraden. Aan de plant die boven de knol groeit kun je zien om welke cassave het gaat. Bij de bittere cassave heeft de plant rode lijnen en bij de zoete cassave is de plant grijs van kleur. Voor het cassavebrood maakt men gebruik van van de bittere variant.

Allereerst moeten de wortels van de cassaveplant worden geselecteerd. De goede wortels worden dan gewassen. Dit is een zeer intensieve job. De vrouwen hebben een hele ton cassave voor zich hakken deze in stukken, schillen en kuisen deze met een lapje stof en water. Dit moet van de eerste keer goed zijn, want voor een of andere rede, die me niet gekend is, mogen zij geen tweede maal in water komen. 

Vervolgens worden de wortels helemaal geraspt, dit raspen gebeurt met de hand en is dus weerom een zeer zware taak. Het zijn hier echt de vrouwen die zwaar werken. :P

Na het raspen wordt al het vocht uit de cassave geperst. Hier zit namelijk blauwzuur in. De geraspte cassave gaat in een pers gemaakt van palmbladeren, een matapi. Het wordt aan een stok gehangen en aan de onderkant zit een stok waar je op kunt duwen, zodat er extra snel het vocht uit gaat. Het sap wat eruit komt wordt uiteindelijk wel gebruikt.

Na het drogen, wordt de cassave los gestampt. Het wordt dan uiteindelijk een poeder. Met dit poeder wordt dan het brood bereid.
Om het cassave brood een mooie structuur te geven wordt het cassavepoeder nog eerst gezeefd. Het fijne poeder een soort meel wordt gebruikt voor het cassavebrood. Dit wordt gemaakt op een hele grote ronde plaat die wordt verwarmt met blokken hout.
Wanneer het goed genoeg is gezeefd kan het op de warme plaat. Als het goed verdeeld is worden er vormen in het brood gemaakt. Dit gebeurd gewoon met je handen. Daarna worden de broden op palmbladen in de zon gelegd en is het brood klaar.

Het laatste wat ik jullie nog wil meegeven over dit dorpje is de multifunctionaliteit van de rivier. Deze wordt gebruikt als vervoersmiddel, wasmachine, afwasmachine, badplaats en ontspanningsruimte... En soms gebeurt dit tegelijkertijd. :P

Op Isadou konden we nog even genieten van het verfrissende water en een heerlijke maaltijd gemaakt door chefkok Venski. Kip zoetzuur met een keuze tussen bami of rijst. :)
Alles rustig inpakken en terug richting Paramaribo, met de nodige tussenstop bij het Indiaans dorpje. Daar heeft de Indiaan, waar Venski zijn ananas bij gekocht heeft, bewezen dat ook Indianen wat kracht hebben. Aangezien het al een hele tijd had geregend, waren de wegen erg modderig. Dit zorgde ervoor dat de oprit van het huis van deze Indiaan eigenlijk meer op een modderbad leek. De auto raakte dus vast en de Indiaan zorgde met al zijn macht dat we toch uit deze modderpoel konden rijden. :)

Aangezien we maar met vijf op trip waren, zorgde Venski voor wat extra luxe... We werden aan het kdg-huisje afgezet. :D
Nog lui van dit ontspannen tripje hadden we besloten om de lokale bbq op te gaan zoeken en te genieten van een kipburger met patat. Nog een kaartspelletje en dan m'n bed in...

Ietsie bietsie spider...

21 april 2013

Na een wel zeer korte nacht werden we getrakteerd op een weerom uitgebreid ontbijt. Tijdens het ontbijt kregen we het dagprogramma mee. In de voormiddag zouden we ene wandeling maken en de namiddag zou bestaan uit ontspannen en genieten van het water. :)

Snel stapten we het bootje in richting een pad in het bos... Tijdens deze boswandeling kregen we uitgebreide informatie te horen over allerlei planten zoals de "kroene ard out boom", door een lokale gids, Doris. Het was erg fijn om ook eens al deze informatie te krijgen van iemand die er zelf gebruik heeft van kunnen maken. 

Het doel van de wandeling was het bekijken van een plaatsje waar men de korjalen maken. Dit zijn de bootjes waarmee men zichzelf verplaatst.

Het maken van een korjaal voor dummies:

1. Zoek een geschikte boom en kap deze.
2. Breng deze naar een geschikte werkplaats in het bos. Je kan de grote boomstam verplaatsen door deze te laten rollen over andere, kleinere boomstammen die je dwars over het pad hebt gelegd.
3. Haal de schors van de boom en kap het eind en begin van de stam zodat je een perfecte lengte hebt voor de boot.
4. Hol deze stam uit.
5. Laat het hout rusten en drogen.
6. Leg smeulend hout in de uitgeholde boomstam en laat het rustig zijn ding doen tot het hout uitrekt.
7. Haal de assen weg en reinig de bijna-boot.
8. Timmer langs beide kanten van de boot een houten plank om de boot af te werken.
9. Zorg ook voor wat comfort door wat bankjes te installeren.
10. Wil je er een motorboot van maken, dan kan dat. Zorg ervoor dat je de motor achteraan kan installeren.
11. Versier de boot naar gelieven. Maak gebruik van waterdichte verf.
12. Maak gebruik van dezelfde dwarsliggende kleine stammen om de afgewerkte boot naar het water te brengen.
13. En varen maar!

Het was een korte, maar erg interessante wandeling. Snel het bootje terug in, want de regen kon zich niet langer meer inhouden... Terug aangekomen op Isadou, stond daar al een heerlijke spaghetti op ons te wachten. :) Eten gemaakt door Venski zou maar saai zijn, moest daar geen verhaal aan vast hangen en ik moet je zeggen, de spaghetti was alles behalve saai.. Venski had zich namelijk eerst vergist, hij had de bami gekookt in plaats van de pasta. Geen nood, de bami is niet verloren gegaan, deze heeft Venski met veel plezier geschonken aan de lokale bevolking. :)

De rest van de namiddag is een beetje in het water gelopen, het plan was om nog lekker te kunnen genieten van de soela, maar de regen gunde ons dat plezier niet. We hebben ons dan allemaal maar rustig bezig gehouden. Rond vier uur was het dan tijd voor Baka Bana, gebakken banaan. Nauwlettend hielden we chefkok Venski in het oog, zo leren we ook nog hoe we deze lekkernij thuis zelf zouden kunnen maken... En dan, smullen maar! :D

Na het vieruurtje ging Venski ons laten zien hoe je een piranha moet vangen... Wel, hij heeft ons laten zien hoe je misschien een piranha zou kunnen vangen. :P De bijtgrage visjes hadden vandaag niet echt veel zin om het aas van Venski te verorberen... 

Zonder vangst trokken we dan maar terug naar het keukenhutje. Daar hebben we dan toch maar toegegeven aan ons vermoeide lichaam en hebben we even genoten van een dutje... 

Met de geur van een heerlijke maaltijd, en ook Sofie, werden we gewekt. Heerlijke vis met zoetzure saus, mmmmmmm...

Ons eten was nog niet verteerd en plots stond Venski daar met groot nieuws. "Ik heb mijn vriendjes gevonden", vertelde hij ons en hij nam ons mee.

Venski leidde ons naar een boom, en op die boom zat dan een van zijn vriendjes... een vogelspin! We schrokken ons allemaal dood, maar toch bleven we staan en kijken, een erg vreemd gevoel had ik daar bij. "Geen nood", zei hij dan, "Dit is maar een kleintje, verderop zit er nog een groet vriendje.". We trokken dan, met de angst in onze ogen, naar deze grotere vriend.

Terwijl wij een redelijke afstand hielden, stapte Venski recht richting onze grote vriend. Hij nam deze met beide handen vast en zei ons dat we terug naar de keuken zouden gaan, dan konden we hem van dichterbij bekijken en hem zelfs vastnemen...

Ok, daar stonden we dan. Met z'n allen stonden we rond Venski en onze grote vriend. Wie zou nu de eerste stap nemen, wie neemt die spin op zijn arm...
Uiteindelijk heeft iedereen de spin op z'n minst op zijn hand/arm gehad... Maar de vrouwen waren momenteel toch het sterkere geslacht. Het mannelijke geslacht, vertegenwoordigd door Joren, liet de spin enkel over de arm lopen, terwijl Sofie en ik de spin zowel op de arm, schouder als hoofd liet lopen...

"Jullie zijn echte bikkels!", zei Venski dan tegen ons...

Alhoewel het niet altijd met een zeer elegante kop was, viel het uiteindelijk nog erg mee. Ik had meer schrik van de spin wanneer ze niet op me zat, dan wanneer ze dan effectief op me zat. Het is eigenlijk een erg zachtaardig diertje, dat er alleen erg eng uit ziet... Met zijn zachte pootjes kroop het op mijn handen en over mijn armen. Wanneer het echter op mijn hoofd naar boven kroop, merkte ik dat deze dan gebruik maakte van zeer kleine haakjes op de uiteinden van zijn pootjes om omhoog te klimmen.

Nu, wat je niet mag doen, is het aaien van dit diertje. Een vogelspin heeft zogenaamde brandharen op zijn achterlijf zitten. Deze zorgen voor enorme irritatie wanneer je deze aanraakt. De spin gebruikt deze om zichzelf te verdedigen. Hoe doet deze dat? Wel, met zijn achterste poten schiet deze de haren af in de richting van zijn vijand.

De nacht was nog jong en het weer zat mee, dus sloten we de avond af met een gezellig kampvuurtje... Met een heerlijk drankje in de ene hand en een hapje in de andere konden we genieten van het geknetter van het vuur. 

Erg laat is het deze avond niet geworden, mijn lichaam liet dit niet toe, maar ik heb wel nog erg genoten van deze leuke afsluiter. :D

Maripa-pa, chachacha

20 april 2013

Vandaag was de laatste dag dat ik hier in Suriname vroeg moest opstaan om mijn zak te pakken, de taxi te nemen richting 't Vat en daar dan op trip te vertrekken. Deze trip zou me naar Isadou en Jaw Jaw brengen, en vakantiedorpje en een inheems dorpje.

Deze trip zou met een kleine groep zijn, niet iedereen van het kdg-huisje zag het nog zitten om geld uit te geven of lang onderweg te zijn, zo'ook Jan had hier niet echt zin in. Maar dat zou mij en ook Sofie en Joren niet tegenhouden. :D
Samen namen we de taxi naar 't vat. Daar gingen we opzoek naar Ruben om te achterhalen in welk busje me moesten stappen, maar voor we die kans hadden, stapte ene meneer Venski naar ons... "Jullie gaan naar Isadou, kom dan maar..." We volgde deze man richting een auto, we keken eens vreemd naar elkaar, maar stapten rustig mee. "Ok, geef jullie spullen maar, dan zet ik ze in de auto."
We hadden dus een busje verwacht met nog enkele mensen, en kregen een auto die vol met eten zat. We kregen dat te horen van Venski dat dit een kleine gezellige groep ging worden. De groep bestond enkel uit ons en Margot en Kittie, twee Nederlandse dames waarmee we al eerder kennis hebben mogen maken op andere trips.
Het beloofde dus een leuke trip te worden! :D

Vanaf het moment dat de motor startte, merkte ik op dat het een trip met veeeeeeeeeeeeeeeeel informatie ging zijn, zowel nuttige als nutteloze info. Onze meneer Venski heeft een mond die niet stil kan staan, het zorgde er wel voor dat de sfeer er onmiddellijk in zat. :D

Na een klein uurtje gereden te hebben, stopten we aan de Bauxietfabriek voor, jaja, je weet het al, een broodje ongeboren kip. :D 
Ik ga het toch missen, die ongeboren kipjes 's morgens, onderweg naar een super bestemming... Terwijl wij genoten van de broodjes en de vele verhalen van Venski en de nog nooit eerder geziene kikker in Suriname ( Hier heb ik mijn twijfels over, want toen hij dit aan een vrouw vroeg, of zei deze kikker al gezien had, antwoordde zij vol overtuiging: "Ja!", mihihihi... Maar Venski had daar ook al een verhaal voor klaar, om dit te verklaren. Jaja, het had allemaal met de vlekken te maken... :P ), werd er ook onze lunch besteld.

Goed, snel de auto terug in, richting Atjoni, daar zouden we dan de boot verder kunnen nemen richting Isadou. Nu moet ik jullie zeggen dat tijdens deze rit we drie maal voorbij de zelfde werkende Chinezen zijn gereden. De rede hiervoor, wel, eigenlijk was dat Venski's verstrooide hoofd... :P
Ik had jullie al vertelt dat bij onze stop aan de bauxietfabriek er eten voor onze lunch besteld was. Wel, we waren ongeveer een kwartier onderweg en hadden werkende Chinezen voor de eerste keer gepasseerd, toen Venski telefoon kreeg... Na wat over en weer gebabbel in het Sranan Tongo, keerder Venski de auto en liet ons weten dat hij wel eten had besteld, maar deze was vergeten in de auto te steken... :P 
Dus trokken we even terug richting de stopplaats, laadden daar het eten in en vertrokken terug. Zo hebben we dus de zelfde werkende Chinezen wel drie maal gezien. 

De volgende stop was aan een Indiaans dorpje, namelijk Powakka. Hier kregen we weer talloze verhalen over de Indiaanse bevolking, zoals het weetje dat het geen feest is geweest bij de Indianen wanneer er niet gevochten was, dit namelijk omdat Indianen enkel vechten wanneer ze gedronken hadden. :P
We zijn niet voor deze leuke verhalen gestopt aan dit dorpje... Nee, wanneer Venksi op trip gaat, moet er een ananas zijn. :) En omdat Venski enkel het beste wil voor zijn tripgenootjes, stopt hij aan een Indiaans dorpje. Want, de ananas van de Indianen is de beste. :D
Venski kocht niet één, maar twee ananassen... Helaas, kon hij niet gepast betalen, maar dat zorgde voor geen probleem, Hij kon deze gewoon komen betalen op onze terugtocht. :)

Deze maal met onze buit IN de auto trokken we verder. Er was enkel nog een tussenstop om lekker te gaan chinezen, en wat babbelwater te kopen...  En dan moesten we stoppen met rijden, want de weg veranderden in een waterweg, en we moesten dan daar al onze spullen uit de auto en in de boot laden.
Dan was het nog een klein half uurtje varen en we zagen Isadou in zicht. :)

Nog even een leuk weetje over Venski, de man die alles kan... :P Onderweg moesten we ook nog langs een politiecontrolepost, om ons paspoort te tonen, Nu dat kan wel eens een probleem zijn wanneer je dit niet bij je hebt, zoals Sofie, Joren en ik. Maar we hadden geluk, Venski was daar... :P
We hebben uiteindelijk zelfs ons paspoort niet moeten laten zien. :D

Maar goed, na de bootrit kwamen we dus aan op het eiland Isadou. we werden daar verwelkomt door wel een erg schattig kindje en zijn familie. :D
Zij hielpen ons dan ook met onze spullen en toonde ons onze keuken en slaaphutjes. 

We installeerde ons dan en genoten van de lunch waarvoor we drie maal voorbij de werkende Chinezen zijn moeten gaan. :D Daarna gaf Venski ons een korte rondleiding van het eiland. Deze duurde wel 20 minuten. Hier konden we kennis maken met de heerlijke maripavrucht, de vogelspin en nog meer fauna en flora, maar op het einde van deze rondleiding konden we ook al genieten van het zicht op de soela, een stroomversnelling waar we later deze dag nog van zouden kunnen genieten. :)

Snel de zwemkledij aan en de stroomversnelling in... Het was echt zalig, een natuurlijke jacuzzi! Ook hier konden we genieten van de heerlijke verhalen van meneer Venski. Hij wist ons alles te vertellen over parende muggen, parende schildpadden, parende libellen... maar wanneer je vroeg naar de parende mensen, stak hij het allemaal op de ooievaar. :P 

Wanneer de regen de rust verstoorde, trokken we met z'n allen naar ons keukentje... Chefkok Venski toverde een soatosoepje, met ei en rijst, op tafel, war we dan met z'n allen van konden genieten. 

Aangezien het nog steeds regende, bleven we met z'n allen gezellig in de keukenhut zitten... Met het nodige babbelwater, voor Venski dan, werd het nog een enorm gezellige avond. Al snel bleven enkel Venski, Joren en ik over, maar dat zou ons niet tegenhouden. Ik kan je vertellen dat een avond met Venski, een avond is die je niet snel vergeet.

Onder invloed van het babbelwater vroeg hij me ten dans en dit kon ik moeilijk weigeren... Een bachata, of iets wat daar op zou moeten lijken, werd daar het resultaat van. :P Niet alleen dansen kan hij, hij zorgde ook voor super entertainment. Hij haalde zijn gsm boven, zette een muziekje op en... begon te zingen! :D Deze versie van 'diamonds in the sky' ga ik nooit meer vergeten... :P

Na nog een nachtelijke eetbui, trok Venski ook richting zijn hangmat... Ik denk wel dat hij wat meer moeite moest doen dan andere avonden om in zijn hangmat te geraken, maar slapen zou hij wel doen... :)

De avond werd nog erg lang, wanneer je in Suriname bent op een avontuur zoals dit is alles leuk en spannend en heb je altijd wel iets waarover je kan praten.

En zelfs wanneer je gewoon maar aan het praten bent, gebeuren er speciale dingen... Op een gegeven moment sprong er een kikker of een pad, dit zou alleen een kenner kunnen onderscheiden :P, op de tafel, hiervan schrokken we zo hard, dat ieder geluid dat we nog konden waarnemen eng was. Pannenkoeken dat we waren.. :P

Het was pas rond vijf uur dat we eens naar de tijd keken en bij onszelf dachten, "hmmmm, misschien moeten we dan toch maar eens gaan slapen.." Met een lantaarn trokken we richting onze bedjes... Deze lantaarn was niet enkel nodig om naar onze slaapplek te stappen en nergens tegen te lopen, maar ook om onszelf te beschermen tegen de vliegende vampiertjes. Er vliegen namelijk bloedetende vleermuizen rond. Normaal gaan zij zich niet voeden met mensenbloed, maar, je weet nooit...