27 april 2013
Echt uitslapen zat er deze ochtend ook niet in. Jan en ik waren namelijk uitgenodigd door Lie, onze huisbazin, om deel te nemen aan de verlovingsceremonie van haar jongste zoon en dit zou al om 10 uur beginnen. Snel even een douche nemen en een kleedje aan, de trap af en voila... we waren er. :P
Voor ik je mijn ervaringen met deze ceremonie ga vertellen, zal ik even uitleggen hoe het eigenlijk allemaal zit met een Hindoestaans huwelijk in Suriname. Moest je het nog niet weten, Lie is Hindoestaans. :P
In Suriname zijn er twee grote hindoegemeenschappen, namelijk, de Arya Samaj en de Sanātana Dharam. (Als je wat meer wil weten over de hindoestaanse gemeenschappen en het hindoestaans huwelijk moet je zeker eens een kijkje gaan nemen bij Su 4 dummies) Bij beide gemeenschappen verloopt het huwelijk grotendeels volgens dezelfde lijnen, enkel dat de Arya Samaj soberder is in veel gebruiken.
De huwelijksplechtigheden bestaan uit 5 onderdelen:
- de verloving: vāgdān
- de ondertrouw: tilak
- de dag voor de bruiloft: bhatwān
- de dag van de bruiloft: kanyādān
- het afscheid
Jan en ik waren uitgenodigd voor de Tilak. Dus ik ga gewoon heel even kort beschrijven wat dit inhoud en dan mijn ervaringen daarmee vertellen. :D
Na de verloving vindt in het huis van de aanstaande bruidegom de ondertrouw of Tilak plaats. Officieel wordt nu alles nog eens vastgesteld en beklonken met een offerdienst. Deze rituele plechtigheid noemt men de pūjā. Na deze ceremonie komen de vader van de bruid, zijn pandit (hindoe geestelijke) en enkele mannelijke familieleden, neer het huis van de bruidegom. Zij nemen in een koperen schaal (Thalie) mee rijst (welvaart), kokosnoot (vruchtbaarheid), doebagras (generatie voortgang), geelwortel (hardie / koentjiet), zoetigheid (vredelievend), kleding (verdraagzaamheid) en geld (verheerlijking). Dit alles wordt door de vader van de bruid in een geel gewaad gewikkeld en tijdens de dienst bij de bruidegom thuis aan de bruidegom afgegeven. De vader vraagt de bruidegom dit alles te willen accepteren en daarmee ook zijn dochter die hij zal schenken tijdens het huwelijk te onderhouden. Vervolgens brengt hij met gekleurd poeder een ronde vlek aan op het voorhoofd van zijn aanstaande schoonzoon; het teken van de kroonprins. Wil hij straks, symbolisch, koning kunnen zijn dan zal hij eerst kroonprins moeten zijn.
Dit hierboven is wat ik heb opgezocht, nu wat ik effectief ervaren heb. Vooraleerst moet ik jullie zeggen dat het erg vreemd was om aanwezig te mogen zijn tijdens deze ceremonie. Normaalgezien is dit voor familie en enkel voor mannen, ik ben geen van beide. :P
Jan en ik gingen dus naar het huis van Lie, deden onze schoenen uit bij het binnenkomen van het terras en daar zat dan haar jongste zoon en de pandit klaar aan een offertafel. Zowel een man als een vrouw waren enorm druk bezig om de rest van het feest en de ceremonie goed voor te bereiden. Lie gaf ons beide een stoel en zo konden Jan en ik de hele ceremonie goed volgen. Wat er allemaal juist gaande was, kan ik je niet meer vertellen, het was zo veel om allemaal in te nemen. Zo veel dingen die wij nog nooit eerder hadden ervaren...
Allereerst werden alle goden en omstaanders vereerd, door middel van allerlei bloemen, poeders, olie, vuur, het blazen op een hoorn, slaan op een soort gong.. De zoon moest dan ook zijn ouders vereren door hen een tilak te geven, zo een stipje op het hoofd. De man kreeg eerder een streep en Lie een stip. De ouders moesten dan de zoon ook wat toewensen, het allerbeste voor hun jongste zoon.
Er werden ook nog vlaggen, een gele en een rode, in aarde geplant. Iedere aanwezige kreeg een tilak. Dan moesten we even wachten op de rest van de gasten, wanneer deze er aankwamen, kon de rest van de ceremonie verder gaan. De vader van de bruid gaf de geschenken en zette zich ook bij de offertafel en zo ging het vereren en offeren verder.
Na de ceremonie kreeg iedereen een zakje met zoetigheid waar we dan allemaal en beetje uit moesten eten om zo de verloving te zegenen. Daarna restte ons enkel nog het genieten van heerlijke roti en het beantwoorden van de vragen van de nieuwsgierige mannen. :D
Na deze erg nieuwe ervaring was het tijd om de stad nog eens in beeld te brengen.. Ik had nog nooit de kans gekregen om dit echt te doen, eigenlijk wel, maar ik vergat steeds mijn fototoestel. :P Maar de weergoden hadden ook vandaag beslist dat ik dit niet zou kunnen doen. Ondertussen was Joren al bij ons thuis aangekomen, wanneer het enorm begon te regenen, geen foto's dus... We hebben dan maar gebruik gemaakt van de hangmatten en het terras om van een zeer uitgebreide dut te genieten. :P
Rond acht uur 's avond wist Jan ons te wekken en vertelde ons dat we maar enkele minuten hadden om ons klaar te maken want dan zou de taxi er zijn. We zouden namelijk met de mensen van lager onderwijs nog even lekker gaan eten op blauwgrond.
We stapten de taxi in en daar zat Steffen al. Hij had een afspraak gehad in het centrum, had dan de taxi naar ons, de Sahadewlaan genomen, om dan vervolgens naar blauwgrond te gaan, via het centrum. Steffen en de taxichauffeur hadden dus al goed kennis kunnen maken. Maar onze kennismaking bleef niet ver weg. Al snel begon de taxichauffeur enkele vragen te stellen en natuurlijk ook de vraag of we als stagiaires graag gingen stappen. Gaan stappen betekent hier uitgaan. Hij wist ons dan ook te vertellen dat ook hij graag een stapje in de wereld zette, vooral voor de lekkere kaaskipjes... Om je een idee te geven waarover deze man het, eigenlijk heel de rit, had, zal ik een vrije vertaling geven, "Hollandse chickies... :P
De man wist ons ook te zeggen dat het restaurant dat we gekozen hadden, namelijk Pawiro, geen goede keuze was... Zij hebben volgens hem geen respect voor je privacy, ze roepen zomaar wat je besteld hebt door de hele zaal... :P
Na deze nogal vreemde taxirit kwamen we dan toch aan bij Pawiro, waar ik nog lekker heb kunnen genieten van mijn allerlaatste saotosoep... Na enige twijfel bij sommige om er toch nog een lange avond van te maken, werd er toch maar besloten om de avond hiermee af te sluiten. Dat was voor mij geen probleem en mijn kleine oogjes ook niet... :D
26 april 2013
Vandaag was het wel erg vroeg dag... Ik ben wat vroeger opgestaan om er zeker van te zijn dat alles in orde was voor mijn allerlaatste les op de mulo, dat tevens ook mijn examenles zou zijn.
Snel al mijn spullen pakken, m'n stalen ros op en hop... naar school! :D
Het eerste lesuur had ik om me nog even mentaal voor te bereiden en te wachten op mevrouw Nanhoe. Deze kwam echter maar niet en zelfs toen de schel ging, was ze nog nergens te bespeuren... Paniek in de zaal!! :P
Ik kreeg dan wel een sms van haar met de melding dat ik alvast met de les mocht beginnen en dat zij er zo zou aankomen, ze had pech in het verkeer. Dus ik begon mijn les alvast.
Het was een les over de vergelijking van assimilatie en dissimilatie oftewel, fotosynthese en ademhaling... :P
Voorgaande lessen hadden de leerlingen al les over de fotosynthese gehad van mij, dus heb ik deze even kort herhaald aan de hand van wat tekeningen. Daarna was het de beurt aan de ademhaling, dit heb ik ook erg kort behandelt, want het hoofddoel van deze les was de vergelijking tussen beide. Dit deed ik aan de hand van enkele kaartjes die de leerlingen dan in de juiste kolom moesten hangen als herhaling. De kinderen werkte enorm goed mee, behalve één jongen. Deze had vandaag niet echt veel zin en vond het steeds nodig om te praten tijdens de les. Ik had hem al meermaals een waarschuwing gegeven, maar heb hem uiteindelijk toch apart moeten zetten. En dit ging dan ook niet zonder de nodige commentaar en verzet. Maar al bij al is alles toch rustig verlopen. Ik had een enorm goed gevoel na deze les. Is dat nu omdat de les zo vlot verliep? Omdat ik me echt goed voel bij het lesgeven? Omdat ook mevrouw Nanhoe enthousiast was? Of omdat het mijn allerlaatste les was? Ik denk dat je ze allemaal wel mag aanvinken... :P
Na de les was het dus tijd voor een evaluatie... Hierbij kreeg ik dan te horen dat het echt een plezier was om naar mijn lessen te kijken en te zien hoe enthousiast ik ben wanneer ik voor de klas sta. Ze heeft me dan ook een acht (op tien) gegeven voor deze les en wenste me nog veel succes als leerkracht, maar ook als mens. Dat maakte me zo gelukkig. :D
Niet veel later kwam ook Jan aan op de mulo met een taart en soft.. We zouden afscheid nemen vandaag van alle leerkrachten en wouden hen dan ook bedankten voor het leuk samenwerken en het leuke gezelschap... De mensen hier zijn zo warm, ik heb nog nooit zoveel brassa's (brassa = omarming, knuffel) gekregen. Het deed deugd, maar ook een beetje pijn, want ten slotte neem je toch afscheid...
We trokken dan samen met onze fiets terug naar ons stekje, dit met een vreemd en wrong gevoel... De rest van de dag bestond een beetje uit rusten voor me, want ontspannen, ik had het nodig. :D
De jongens gingen deze avond nog naar "weg naar zee" te gaan, een gebedsplaats van de Hindoestanen. Ik had dus tijd genoeg om rustig wat te hangmateren en te douchen zodat ik klaar was voor deze avond....
We trokken dan met z'n allen, de kdg-ers, Jan en ik naar het pannenkoekenhuisje, waar ook Margot en Kittie en Katrien, Laurine, Rosalie, lindsey en Marc (lager onderwijs Kaho) ons vergezelde. :)
Ditmaal genoot ik niet van een hamburger, ook niet van een pannenkoek, maar wel van konijnenvoer... :P mmmmm, heerlijk! Eetcommentator Steffen en kompaan Marc waren ook van de partij. Zij zorgde voor het nodige entertainment tijdens het eten... :P
De avond was nog jong, nog te jong om naar touché te gaan, dus trokken we maar eerst even naar The Garden, een cocktailbar. Na deze heerlijke verfrisser trokken we er nog op uit.. Taxi in, richting Touché... Olé!! :P
Helaas had niet iedereen even veel zin nog in een avondje stappen, maar dat kon de harde kern niet tegenhouden...
25 april 2013
Vandaag was het zover, tijd voor ons tafelkampioenschap!!! :D
Voor we naar het buurtcentrum trokken, brachten we de laatste dingen in orde... Nog wat medailles maken, een bedanktekstje schrijven, nog langs het copycenter voor de testjes en langs de Chinees voor iets lekkers...
We hadden een uur vroeger afgesproken met Vanessa om alles nog een beetje voor te bereiden, maar zij was op z'n Surinaams op tijd... te laat dus. :P
Nu, de kinderen daarentegen waren allemaal veel vroeger dan anders aanwezig. Dat gaf een fijn gevoel. :)
We zetten hen aan het werk en ze herhaalde vlijtig hun maaltafels...
Het was al snel tijd voor hun pauze, we moesten sommige kinderen echt dwingen om naar buiten te gaan, ze wouden zeker zijn dat ze hun maaltafels goed kende...
Na de pauze gaven we de kinderen allemaal een plaats, legde de spelregels uit, deelden de papieren uit en gaven het startsignaal... Ik kan wel een miljoen geven om de gezichten van deze kinderen opnieuw te kunnen zien op het moment ze hun blad mochten omdraaien, zo'n enthousiasme... Het deed echt deugd!! :D
De kinderen werkten ijverig aan hun test en deden alles volgens de spelregels. De resultaten van de testjes waren echt super. Wie had dit ooit gedacht! De kinderen die in het begin van ons verblijf nog niet eens de tafel van drie konden opzeggen, maakte zonder enig probleem een test met alle tafels... Ik ben echt trots op deze kinderen! :D
Dit gaf me zo'n voldaan gevoel, al ons werk, heeft zijn vruchten afgeleverd...
Snel even de score berekenen van ieder kind en dan de prijsuitreiking... Voor ieder kind was er een medaille en een schriftje met daar een bedankingsbriefje in en voor de vier beste was er een groter cadeautje voorzien.
Na deze uitreiking was het nog tijd voor wat lekkers, een koekje en soft... Het afscheid van de kinderen was maar een beetje vreemd, ik denk dat ze het niet echt doorhadden dat we voorgoed weg gingen... Het was ook voor ons erg moeilijk om te beseffen dat dit echt de laatste keer zou zijn dat we hier zouden zijn, dat we met deze kinderen zouden werken... Het deed een beetje pijn om afscheid te moeten nemen.
We overhandigde al ons, eigen gemaakte, materiaal aan de begeleiders van de huiswerkbegeleiding en gaven nog een laatste woordje uitleg...
Vervolgens stapte we naar buiten en deden een iets minder leuke ontdekking. De hangjongeren hadden namelijk onze fietsbanden leeg laten lopen. We begonnen dan te wandelen, maar eigenlijk was dit echt hopeloos. We stopten op enkele plaatsjes om te vragen of ze een fietspomp hadden, maar niemand kon ons helpen... We waren deze avond nog uitgenodigd om de verjaardag van Leanda te vieren en dat zou direct na de huiswerkbegeleiding zijn, dus we moesten ons wat haasten.. We hadden dan besloten om een taxi te bellen die ons en onze fietsten kon vervoeren naar de locatie van het feestje. Niet veel later stond hij daar en konden we toch naar het feestje vertrekken. :)
Er was ons gezegd dat we tussen 6 en 9 konden langskomen, dus kwamen we direct na de huiswerkbegeleiding, dat kwam goed uit! Maar toen we er aankwamen, zag het er nog erg leeg uit, alles werd nog opgebouwd en Leanda moest nog in de douche. Maar ondanks dat alles waren we toch al welkom en mochten we plaats nemen. :)
Het ging een klein feestje worden, maar met een DJ, 4 gigantische boxen, een tafel vol eten en een cooler vol drank, leek me dit toch een iets groter feestje dan ik me had voorgesteld... :P
Gelukkig was er toch voor wat entertainment gezorgd tijdens de voorbereiding. Er waren twee heel erg jonge kinderen die de hele tijd aan het dansen waren en met de stoelen van de ene naar de andere kant leurden... Erg schattig! :)
Stel je nu even voor... Je woont in een wijk in België en daar is iemand jarig. Om dit te vieren gaat ze een feestje geven en wat doet ze? Vier boxen installeren en dj en dit echt mega luid zetten... Dit feestje zou niet lang duren, er zou al snel geklaag zijn van de buren en natuurlijk ook de politie aan de deur met een waarschuwing voor geluidsoverlast...
Hier in Suriname is dat een heel andere zaak. De muziek staat loei hard, maar eigenlijk is dit een beetje een uitnodiging voor de hele buurt om een kijkje te komen nemen en mee te vieren. Mensen van de buurt komen allemaal langs wensen een gelukkige verjaardag en krijgen een drankje aangeboden en kunnen zo mee genieten... Prachtig gewoon!!! :D
We zijn niet erg lang gebleven, want morgen was voor mij een belangrijke dag, ik moet morgen een examenles geven. Dus we trokken dan met onze fiets aan de hand richting het kdg-huisje.
Onderweg zagen we daar twee mannen zitten op een bankje en zij hadden, opmerkelijk dat ze waren, gezien dat we een platte band hadden. We vroegen hen dan of zij een fietspomp hadden en... bingo!!! De twee mannen konden niet sneller zijn om ons hulp aan te bieden. Ze pompten zorgvuldig onze banden op en zo konden we dan al fietsend verder.
Aangekomen in het kdg-huisje was enkel Joren daar, Jan en Steffen waren naar het IOL om wat lessen bij te wonen. Sofie en ik hadden al gegeten, maar de rest nog niet... Joren en ik hadden dan maar het idee om te koken voor Jan en Steffen. We trokken dan maar naar de winkel. Kip en bami hadden ze nog in huis, dus moesten we opzoek naar wat dingen die daar bij passen.. Onze buit: een blik kokosmelk, maïs en een fles cola. Toen jan en Steffen thuis kwamen, stonden ze verbaast toen we zeiden wat ze te eten gingen krijgen... Er werd dan maar besloten om naar ons stekje te gaan, daar was ook kip en andere groenten aanwezig.. Dus met onze buit en allerlei andere rommel, die de kdg-ers niet meer nodig hebben omdat ze bijna naar België vertrekken, trokken we de fiets op richting Sahadewlaan.
We hadden alle ingrediënten bij, behalve de bami... Goed gedaan!! :P
Gelukkig hadden we nog wat pasta in huis en werd er toch nog een heerlijke maaltijd getoverd met deze ingrediënten.
En zoals traditie het zegt, werd de avond, redelijk vroeg, afgesloten met wat kaartspelletjes. :D
24 april 2013
Vandaag ben ik niet naar de mulo kunnen gaan... Mijn stalen ros, op randje pensioen, liet dit niet toe. Dus, kon ik toch een beetje uitslapen. :D
Ik heb dan maar een taxi gebeld die me naar de Cardy kon brengen. Het duurde niet lang voor ik daar aankwam en heel hartelijk werd ontvangen. "Het is niet van onze gewoonte, maar als je hier even wacht, maken we je fiets onmiddellijk."
Een half uur later trokken mijn, toch trouwe, ros en ik terug huiswaarts. Daar heb ik nog wat schoolwerk kunnen doen, want vrijdag is mijn laatste les en tevens ook examenles en ik wil dat deze perfect is. :D
Na dat werken, genoot ik van een heerlijke douche en maakte me klaar om de ambassadeur van België te ontmoeten.
Jaja, Steffen, Jan, Joren en ik gaan naar een grote meneer... :D Hoe komt dit? Wel, Jan en Steffen hebben al vaker met de Belgische pastoor, waar ik eerder al over gesproken heb, afgesproken. Ze zijn er lekker gaan eten, drinken, naar zijn kerkdiensten geweest, noem maar op. Ze hebben dus deze man wat beter leren kennen. Zelfs zo goed dat hij hen zijn uitnodiging voor een drink met de ambassadeur van België heeft gegeven.
Waarom dit feestje? Er ging iets groots veranderen in het consulaat of ambassade ( zo goed heb ik niet opgelet :P ) en de ambassadeur wou alle Belgen in Suriname nog eens samenbrengen. :)
Nu was het toch wat moeilijker om bij het drinken te komen dan we hadden gedacht. Jan en ik namen de taxi, stopten even aan het kdg-huisje, pikte daar de rest op en trokken richting het Toratica hotel. We stapten allemaal wat onzeker binnen, zagen een lijst liggen, niet veel mensen binnen gaan en onze onzekerheid werd nog groter... Wat komen wij hier doen?!!! Zitten we zelf juist?!!! Zijn we er in geluisd?!!! :P
Met bibberende benen trokken we naar een van de grote meneren daar en vroegen aan hen of we juist zaten voor de drink met de Belgische ambassadeur... Helaas, pindakaas, we zaten verkeerd.. :P De vriendelijke meneer wees ons dan de weg naar de juiste plaats volgens hem... "Ga hier wat verder, de hoek om en dan de grote deur binnen."
We volgde netjes zijn instructies en kwamen weer aan op een rare plek en voelde ons nog steeds niet zo op ons gemak, eigenlijk vooral Joren en ik, Steffen en Jan hadden hier minder last van.
Maar opnieuw wanneer we dezelfde vraag stelde, ditmaal wel aan een andere meneer, kregen we het antwoord dat we fout zaten... We moesten niet in het Torarica hotel zijn, maar het Royal Torarica.... Op naar het volgende hotel dus, maar geen nood, na enkele passen waren we daar. :D
Maar die laatste pasjes, waren de moeilijkste... :P Wat gaan wij hier nu eigenlijk doen?! Na wat getwijfel zijn we toch met z'n allen naar binnengestapt en werden we naar het terras, buiten, geleid. Daar stond dan een tent klaar, met daaronder wat tafels en een handvol Belgen... We voelde ons daar echt niet thuis horen, maar we zijn Belgen, dus mogen ook genieten van een hapje en ene drankje volgens de uitnodiging. :P
Het duurde niet lang voor de ambassadeur een praatje kwam maken met ons. Je merkte ook direct dat hij het erg raar vond dat wij hier stonden.. :P
Wat praten over waarom wij hier zijn, wat neppe lachjes hier, wat neppe lachjes daar en klaar is kees... Nu konden we verder in rust genieten van de heerlijke wijn en de hapjes... :P
Na ons gesprekje met de ambassadeur had hij een andere missie, aan servetten geraken... De man was namelijk heel de tijd aan het vragen naar servetten bij de bediening, wat hij echter niet doorhad, was dat er overal op de tafels servetten lagen en ja, ook de bediening had bij ieder hapje servetten bij... Maar toch, het enige wat je de ambassadeur hoorde vragen aan hen was, " en, denk je nog aan de servetten".
Vervolgens sprak de ambassadeur iedereen aan en verkondigde waarom hij iedere Belg nog eens bij elkaar wou brengen... Het consulaat in Frans Guyana zou verdwijnen, de Belgen zouden dus naar het consulaat in Jamaica moeten gaan. En dan nog iets over het vernieuwen van het paspoort, maar omdat het mij niet zo aan ging, heb ik niet echt opgelet. Wat ik je wel kan zeggen is dat meneer de ambassadeur erg graag het woord Jamaica zegt, met de nadruk op "Ja". :P
Daarna was er nog wat tijd voor een praatje met een troste Surinaamse Belg. Hij is in Suriname terecht gekomen door te werken voor een Nederland bedrijf, maar bij de onafhankelijkheid van Suriname is hij toch in het warme land gebleven en besloot hij om les te geven. Dit maakte het natuurlijk gemakkelijk om van ene kort praatje een lange babbel te maken. Hij kon zich helemaal vinden in alles wat we zeiden over het Surinaams onderwijs. Na een gezellig praatje werd het zowel voor hen als voor ons tijd om door te gaan. Zowel Joren als ik voelde ons niet echt op ons gemak daar, ik vond het maar een vreemde gedachte om daar rustig te staan praten en genieten van al dat lekkers... :P
Maar voor we konden vertrekken, vonden Jan en Steffen het belangrijk dat we wat bewijsmateriaal hadden van deze avond. Vandaar deze foto's... :P
Van het ene feestje gingen we naar het andere, maar eerst een tussenstop in het pannenkoekenhuisje. Hapjes en wijn, dat is wel lekker, maar het vult de maag toch niet helemaal.
Pannenkoekenhuisje... Wat eet je daar... Opnieuw een hamburger!! :P Hartige pannenkoeken, het is toch niet zo mijn ding, dus kies ik, zoals ook Jan en Joren, voor het zwaardere werk... Steffen daarentegen was de enige echte die een pannenkoek aan dierf, zelf een Gladiator... :P
Nu,Joren at wel geen pannenkoek, maar werd wel een pannenkoek... Zo moe als honderduizend man waagde hij een poging om toch een beetje wakkerder te worden door een Red Bull te drinken. De rest kon toen genieten van een heerlijke cocktail en niet veel later trokken we er op uit, richting Touché...
Daar hebben we dan nog genoten van de heerlijke muziek en het gezelschap van elkaar, ook Bram en Elena waren van de partij, Anneke en Christine (twee Nederlandse dames, die we via Elena en Joren kennen) waren daar.
Het was een echte Surinaamse dag... Fietspech, maar geholpen worden door warme mensen en dan gezellig genieten van de mensen om je heen.. PERFECT!!! :D
23 april 2013
Uitslapen zou deze week niet van de orde zijn. Dus deze ochtend ging mijn wekker vroeg af, maakte ik me klaar en vertrok naar mulo Kerklaan. Dit zou de laatste dinsdag zijn dat ik les zou geven.
Ook al moet ik hier van klas naar klas gaan om een hele voormiddag les te geven en is dit erg vermoeiend, doet het mij enorm deugd. Mijn liefde voor lesgeven en kinderen is hier in Suriname bevestigd!
In de namiddag ben ik met mijn stalen ros naar het kdg-huisje getrokken om daar dan nog, samen met Sofie, wat laatste afspraken te maken voor ons tafelkampioenschap van donderdag. Dan snel terug de fiets op richting het buurtcentrum. :)
Deze keer waren er dan toch wat meer kinderen aanwezig. Maar toen we aan hen vroegen of ze huiswerk hadden, waren ze daar niet allemaal even zeker van... De kinderen hier worden al vanaf de lagere school verplicht om erg zelfstandig te zijn, zij moeten er zelf voor zorgen dat hun agenda naar behoren wordt ingevuld. Maar aangezien dit nog kinderen zijn, lukt dit niet altijd even goed.
Uiteindelijk moesten ze dan de klok leren lezen. We hebben hier dan aan gewerkt, maar we hielden ook wat tijd over voor het inoefenen van de maaltafels. :)
Leanda, het hoofd van de organisatie was vandaag ook nog langs gekomen zodat de laatste afspraken voor donderdag gemaakt konden worden. Ze nodigde ons dan ook uit om donderdag, na het tafelkampioenschap, haar verjaardag mee te vieren. Daar konden we natuurlijk geen neen tegen zeggen! :D
De fietstocht naar het kdg-huisje was korter dan gedacht en veranderde al snel in een wandeltocht. :P
Mijn stalen ros begaf het weer... Ik denk dat mijn stalen ros voor zichzelf moet gaan toegeven dat hij op pensioen moet gaan. Lekker genieten van verse olie en nieuwe bandjes...
Mijn stalen ros had het dus begeven en moest ik alleen te voet verder. Alleen, omdat Sofie snel naar huis moest, zij moest nog naar het IOL.
Na een lange wandeltocht was ik bijna aan het kdg-huisje, en dan kwam de hulp er aan. Mensen in Suriname zijn echt erg behulpzaam, er stopte wel twee wagens om te vragen of ze mij naar huis konden brengen. Aangezien ik nog amper tien meters moest stappen, zei ik vriendelijk, nee dankjewel.. En zelfs dan bleven ze nog aandringen om hulp te bieden. :)
Met de onderdelen van mijn stalen ros, want echt aan elkaar hangen deed die niet meer, kwam ik dan aan, aan het kdg-huisje. Daar heb ik nog genoten van een heerlijke maaltijd en een verrassing...
Sofie kwam thuis van het IOL en had twee vriendjes bij. Jeroen, een andere stagaire en... ene meneer Venski. We hebben deze avond dan nog kunnen genieten van wat kaartspelletjes en verhaaltjes van Venski. :D
Maar wat nu? Wat met mijn stalen ros? Ga ik morgen naar school? En hoe dan?...
Tja, dat lossen we op z'n Surinaams op... Alles stap per stap :D
