Dag van de revolutie

25 februari 2013

Vandaag kon ik even uitslapen en dat was wel nodig na afgelopen avontuur. :) Ik heb dan in de voormiddag me een beetje bezig gehouden met de foto’s van vorig weekend en in de namiddag ben ik vertrokken naar Sofie om daar te werken aan ons didactisch materiaal voor de maaltafels.

Toen ik daar aankwam, liet Sofie mij weten dat ze me niet zo vroeg verwacht had, want ze had nog wel wat werk. Geen probleem, meer tijd om met mijn foto’s bezig te zijn. :D

Op een gegeven moment kwamen Joren en Steffen met het idee om naar de Palmentuin te gaan, want volgens de meisjes van lager onderwijs was daar nog wel iets te doen. Sofie en Elena gingen later komen, want zij hadden nog wat werk en Jan, nja Jan, ik denk dat Jan weer aan het slapen was want hij nam niet op. :P

Dus, Steffen, Joren en ik trokken naar de Palmentuin. We konden de inheemse muziek al horen wanneer we onze fietsen daar ergens vasthingen. Jammer genoeg was het een cd… Maar geen nood een beetje later, na wat bijkletsen met de meisjes van lager onderwijs ( die naar Galibi waren geweest), kwamen er nog mannen met trommels af. Iets later zijn ook zij beginnen slaan om de vliezen van hun trommels en weergalmde het geluid door de hele tuin. Dit geweergalm zorgde er dan ook voor dat een enkeling de muziek in zijn hele lichaam voelde en begon mee te dansen, of iets deed dat op dansen zou moeten lijken. :P

Wat later kwamen Sofie en Elena er ook aan en zijn we naar de Waterkant getrokken, want daar stonden nog wel wat leuke kraampjes. Ondertussen was Jan ook wakker geworden en had me proberen bellen, maar deze keer nam ik niet op. :P Hij had dan maar naar Steffen gebeld en zo wist Jan ook naar waar hij moest komen. :)

Onderweg zijn er dan nog wat mensen van kdg bijgekomen, uiteindelijk waren we met ongeveer 15 stagaires…


Het was daar echt wel gezellig, je zou het een stukje België/Nederland kunnen noemen in Paramaribo…


’s Avonds zijn we dan maar in de Zus en Zo gaan eten. Jan bleef wat achter, maar dit lag weeral aan zijn fiets, wat heeft die jongen toch echt pech met zijn ros. Maar goed, Zus en Zo…

En zoals Willemijn het al gezegd had, in Paramaribo kom je iedereen nog wel eens tegen, dat klopt! Want wie zat er de tafel naast ons allen?... Na een korte klets, kregen we ons eten.

Het eten was erg lekker, maar mijn maag vond het dan toch niet de moeite om dit wat langer dan 10 minuten te laten zitten. Dit wou dus zeggen dat ik maar beter snel naar huis kon gaan en goed kon uitrusten.