Luister naar je lichaam!

28 maart 2013

Goed uitgerust werd ik wakker.. Het zag er naar uit dat het wat beter ging met me. Tot aan het middagmaal. Plots voelde ik me weer erg slap en slaperig. Dit was dus een duidelijk signaal van mijn lichaam... Er is iets mis, snap dat dan!!! :P Na mijn afwachtende houding van de afgelopen dagen, werd er dan toch de beslissing genomen om even contact op te nemen met Joris en Katrijn, twee stagairdokters... Zij lieten Sofie, die belde, weten dat het misschien om dengue zou kunnen gaan en dat ik misschien toch eens beter naar het ziekenhuis zou gaan om een bloedstaaltje te laten nemen.
Neeeeeeeeeee! Geen dengue, ik mag niet ziek zijn, ik wil naar Galibi!!!! :P

Dan toch maar, wankelend, de taxi ingestapt met Sofie richting spoed. Sofie had een rugzak vol spullen mee, lange broek, trui, boeken, water... genoeg om een hele dag daar te kunnen vertoeven.

Al staande viel ik bijna in slaap. Sofie bood dan aan om mij in te checken, zo kon ik me rustig neerzetten in een openluchtwachtzaal. :P

Na een klein half uurtje werd dan mijn naam afgeroepen en kon ik de triagekamer binnen. Hier werd er naar mijn symptomen gepolst en werd er een klein onderzoekje gedaan. Hieruit bleek dat ik geen koorts had, een bloeddruk van 100/50 en een hartslag van 62 had. De bloeddruk was dus redelijk laag... Ik kreeg dan een code 3 toegewezen, dit betekende urgent... Ik zou dus binnen het uur geholpen worden.

Terug de wachtzaal in en wachten dus. :P Ondertussen zat Katrijn's shift er op en kwam ze ons vergezellen. Zij stond er op dat ik een bloedstaaltje liet nemen en zou hier dan ook voor zorgen. :)
Na ongeveer een uur en half te wachten, werd ik dan toch eindelijk naar binnengeroepen. Net op het moment dat Katrijn naar de winkel getrokken was...

Ik mocht dan in een kamertje gaan zitten waar ik werd ondervraagd... Ik waande mij in een CSI-programma. Mijn symptomen en toestand werd enorm in twijfel getrokken en ik werd als flauw bestempeld. :( Als je moe bent, moet je gewoon slapen, vertelde ze me dan... Maar wanneer ik de afgelopen dagen maar enkele uren wakker ben, maak ik me toch een beetje zorgen, logisch toch? Het was dus niet erg prettig om door deze dame behandelt te worden.

Katrijn tot de redding!!!! :P Tijdens mijn verhoor, want zo voelde het echt aan, kwam Katrijn binnen en vertelde de dokter toch dat ze een bloedafname wou nemen om alles zeker uit te sluiten... Katrijn kreeg dan de toestemming om deze zelf te doen. Met een plastieke handschoen bond Katrijn mijn arm af en nam ze een beetje bloed uit mijn arm. Twee buisjes vulde ze met mijn lichaamssap en bracht deze naar het labo. :)

Omdat het lang kon duren voor ik enig resultaat zou hebben, besloten we naar huis te gaan en daar te wachten. Katrijn zou dan bellen om de resultaten te weten te komen. Ik ben echt blij dat ik hier omringd ben door mensen die me zo willen helpen. :)

Sofie belde dan de taxichauffeur van voordien, die blijkbaar op zoek was naar een partner... Hij aarzelde niet wanneer hij aan ons vroeg of hij in Brussel aan een partner zou kunnen raken. :P
Aangekomen in het kdg-huisje duurde het niet lang voor ik weer aan het slapen was.

Normaalgezien zouden we bij Joris en Katrijn gaan eten, maar mijn toestand liet dit niet toe.. Zij waren dan zo vriendelijk om naar het kdg-huisje te komen en daar een lekkere maaltijd te bereiden. Ondertussen werd er ook contact gemaakt met het ziekenhuis voor de resultaten. Daar bleek dus dat er niets te vinden was in mijn bloed... oef! Maar wat was er dan toch met mij? Ik zal dan maar gewoon luisteren naar mijn lichaam en rusten, zoals de dokter had voorgeschreven... :P
Dit betekende dus dat ik morgen niet naar Galibi zou vertrekken. :( Maar ik zou niet alleen thuis blijven, Sofie bood zichzelf aan om bij me te blijven. Een dikke dankjewel daarvoor trouwens! :D

Tijd om te eten en dit moet dus in wakkere toestand gebeuren. :P Sofie had ook al een telefoontje gekregen van Joren, die op de vlieghaven stond zonder ouder, maar met vriendin, dat zijn vriendin, Tess, goed was aangekomen, maar haar bagage helaas niet... Hierbij bood ik meteen aan om mijn kleren en spullen te gebruiken aangezien ik toch niet mee ging naar Galibi... Een regenjas heb je niet echt nodig om te slapen. :P

We belden dan maar snel een taxi om lang mijn eigen stekje te gaan, waar ik al een tijdje niet meer was geweest, om wat spulletjes te gaan ophalen. Voor maar 15 SRD bracht de taxi ons tot daar, wachtte daar 10 minuten en bracht ons terug. Goedkope taxi! :D

Wanneer we terug aankwamen in het kdg-huisje, waren Joren en Tess al aangekomen. Snel nog even een wasje gedaan, een lekker koekje gegeten, alle spullen klaargelegd en dan maar snel terug wat slapen... Want ik was moe, voor de verandering. :P